Dysleksja dotyka coraz większą liczbę uczniów. Dzieci, mimo, iż są bardzo zmotywowane do nauki i mają ogromne chęci, mają również olbrzymie problemy z przyswajaniem wiedzy. Dysleksja to nic innego jak trudności w uczeniu się.
Te trudności w uczeniu się nie zależą od poziomu inteligencji dziecka (często dyslektycy to osoby o wysokiej, a nawet wybitnej inteligencji – np. Albert Einstein, twórca teorii względności), od kompetencji nauczyciela ( dysleksja jest zjawiskiem powszechnym na całym świecie, bez względu na preferowany system kształcenia), nie są też wynikiem lenistwa czy złej woli ucznia (przypominałoby to robienie na złość sobie samemu). Przyczyną tego typu zaburzeń mogą być mikrouszkodzenia tych części kory mózgowej, które są odpowiedzialne za rozpoznawanie słyszanych głosek, widzianych liter, łączenia ich w wyrazy. Często zdarza się, że osoby mające dysleksję nie są tego świadome. Z roku na rok kłopoty w szkole pogłębiają się , nauka staje się coraz bardziej uciążliwa i do trudności w czytaniu i pisaniu dochodzą zaburzenia emocjonalne. Czasami dopiero przed różnego rodzaju testami i egzaminami uczeń przechodzi specjalistyczne badania psychologiczne i pedagogiczne, które stwierdzają dysleksję. Tymczasem już znacznie wcześniej rodzice mogą zorientować się, że ich dziecko należy do grupy tzw. „ryzyka dysleksji”. Dzieci takie są niezręczne, mają kłopoty z lepieniem, malowaniem i odwzorowywaniem. Ich zeszyty wyglądają niechlujnie. Dużą trudność sprawia dzieciom dyslektycznym składanie układanek, gdzie trzeba wyodrębnić część z całości lub złożyć kilka części w całość. Miewają one również wady wymowy i kłopoty z rozróżnianiem dźwięków (np. ę i en, dź i ć). Mylą litery podobne pod względem kształtu (np. b-p.-d-g) i litery odpowiadające podobnym głoskom (np. b-p, d-t, g-k) . Przez to nękające dyslektyków pomyłki w czytaniu i brak zrozumienia czytanego tekstu. Uczniowie z dysleksją mogą też mylić prawą i lewą stronę i mieć zaburzenia w orientacji przestrzennej – stąd kłopoty w nauce geografii („czytanie” mapy) i chemii (wzory strukturalne), a nawet pewna niezborność i niezgrabność na zajęciach sportowych. Czasami inteligentne dzieci świadomie maskują własne niedobory organiczne i ich wady rozwojowe stają się widoczne dopiero przez pryzmat niepowodzeń szkolnych. Terapia osób ze specjalnymi trudnościami w nauce polega na usprawnianiu zaburzonych funkcji (wzroku, słuchu i ruchu) i rozwijaniu tych, które działają bez zakłóceń, aby w ten sposób osiągnąć pożądane efekty. Terapia jest jednak tym skuteczniejsza, im wcześniej zostanie podjęta. Ważny jest także stopień zaangażowania ucznia, jego motywacja do pracy oraz ilość czasu przeznaczonego na zajęcia. Wykonywane ćwiczenia pomagają likwidować skutki zaburzeń czytania i pisania i jednocześnie wspomagają pracę mózgu („gimnastyka umysłu”). Poprzez łączenie nauki z zabawą (gry, łamigłówki, rebusy, układanki) sprawiają dużo radości uczniom. Zajęcia odbywają się w małych grupach pod kierunkiem wykwalifikowanych nauczycieli – terapeutów. Uczniowie otrzymują zaświadczenia o uczęszczaniu na zajęcia terapii pedagogicznej (bo taka jest fachowa nazwa tego typu ćwiczeń), które mogą przedstawić w szkole jako dowód swej pracy nad likwidowaniem zaburzeń. Regularna praca przynosi efekty – choćby w postaci lepszej oceny na świadectwie. (www.dysleksja.pl)
A jak to wygląda na lekcjach języka obcego?
Nauka języka obcego u dzieci z dysleksja sprawia nie lada kłopot ze względu na zasady pisowni. Ciężko im zapamiętać pisownię i jednocześnie wymowę danego wyrazu. Przez to mają trudności w czytaniu tekstu w języku obcym.
Aby nauka języka kojarzyła się dzieciom z przyjemnością, należy zapewnić im ciekawe i nowatorskie metody nauczania. Najlepiej gdyby nauka miała charakter praktyczny i naturalny. Nauczyciel wymawiając dany wyraz powinien to robić powoli i przesadnie dokładnie, aby dziecko mogło łatwo je zapamiętać, aby przyzwyczaić je do naturalnej wymowy.
Jak pomóc dziecku w nauce?
Przede wszystkim POWTARZANIE, powtarzajmy z dzieckiem wyrazy,zdania,wyrażenia przy każdej nadarzającej się okazji.
Skupmy się na odpowiedziach ustnych, w szkole odpytujmy dzieci z dysleksja USTNIE.
Używajmy kart obrazkowych i wyrazowych.
Bawmy się nauką: dziecko może podpisywać obrazki, szukać par, nazywać je, opowiadać historyjki obrazkowe, używać tabelek, wykresów, ilustracji i słowniczków obrazkowych,
Pomocne będą też najróżniejsze gry online.
Anglokids 